Dude, where’s my alpaca?!

Als dit blog een Suske en Wiske-avontuur was geweest, had het ‘Suske en Wiske en de Afwezige Alpaca’s’ geheten. Geen Lambik en Jerommeke, maar wel verdwijnende dieren en een manier om ze op te sporen.

Wel twee andere leuke hoofdpersonen, Pieter en Dries. En een stapel alpaca’s natuurlijk, maar daar komen we later op. Pieter, netwerkspecialist, was eens op bezoek bij een boerderij waar alpaca’s werden gefokt. Hij was er voor een totaal ander probleem, maar al snel kwam het gesprek op onverlaten die alpaca’s stelen. Alpaca’s zijn namelijk zeldzaam en dus waardevol.

Gestolen alpaca’s blijken vrijwel niet te traceren, ondanks het feit dat ze met een sensor gemerkt zijn. Deze sensor is alleen pas vanaf 15 centimeter af te lezen. Hierdoor moet je dus vlak naast een alpaca staan om hem te kunnen scannen. Wat natuurlijk betekent dat je het beest zo goed als al gevonden hebt. En Pieter dacht bij zichzelf, ‘dit kan toch anders? We hebben wel Find my iPhone, maar hoezo is er geen Find my Alpaca?’.

Daarop sprak Pieter met Dries, alpaca-fokker van beroep. Die vertelde het verhaal over de superieure wol van alpaca’s die veel beter is dan bijvoorbeeld schapenwol, zelfs merino. Dries fokt al jaren alpaca’s en onderhoudt zijn gezin daarmee. Des te vervelender dat ook van zijn terrein wel eens beesten verdwijnen.

Hoog tijd om de koppen (en die van hogescholen en universiteiten) bij elkaar te steken om te kijken hoe dit probleem aangepakt kan worden. Een sensor die geolocatie bepaalt aan een alpaca bevestigen, is geen probleem, maar dit moet vanwege meerdere redenen wel intern gebeuren. Dus werken de heren nu aan een omhulsing voor de sensor die alpaca’s in kunnen slikken. En dat die daar 15 jaar blijft zitten, zonder schade te berokkenen aan de alpaca, niet stuk gaat, en de volle tijd batterij heeft.

Work in progress, maar wel heel mooi werk. Binnenkort meer!